Break dancing: Ενας ενεργητικός πολύ εκρηκτικός χορός, που δίνει την ευκαιρία να δουλέψετε με τη δημιουργικότητά σας και να τη βελτιώσετε, λόγω του ελευθερου χαρακτήρα και φύσης του, που αφήνει ελεύθερους του χορευτές να αυτοσχεδιάσουν. Το break dance ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη, συγκεκριμενα απο το Bronx, στα τέλη της δεκαετίας του 1960 - αρχές του 1970 και αποτελείτω από ένα κράμα πολεμικών τεχνών που αναπτύχθηκαν από συμμορίες των δρόμων. Οι κινήσεις, αρχικά προήλθαν ως μια μορφή αυτοάμυνας εναντίων άλλων συμμοριών, οι οποίες τελικά εξελίχθηκαν στις πολύπλοκες και αθλητικές κινήσεις που χαρακτηρίζουν το break dance όπως το ξέρουμε σήμερα. Αποτελεί το παλαιότερο γνωστό είδος Hip-hop, και είναι ένα ορόσημο για την όλη κουλτούρα του Hip-hop. Αν και έχει αυτό τον χαρακτήρα της ελευθερίας και του αυτοσχεδιασμού, δεν παύει να έχει κανόνες στην κίνηση και συγκεκριμένο βηματολόγιο το οποίο εξελισσόταν κατά τη διάρκεια της πορείας όλων αυτών των χρόνων. Ενσωματώνει κινήσεις σώματος, στροφές και αθλητικά κόλπα. Απαιτεί συντονισμό, ταχύτητα, ενέργεια, εκρηκτικότητα, αντοχή, δεξιότητες και προσωπικό στυλ. Επίσης συνδυάζει ακροβατικά, αθλητικές ικανότητες και πολεμικές τέχνες. Μερικές απο τις πιο δημοφιλής κινήσεις του είναι τα: Windmills, head spins, jackhammers, baby spins, hand hops, flares, elbow hops και πολλά άλλα. Με την επίτρεψη συμμετοχής του στους Ολυμπιακούς αγώνες στο κατώφλι, το breakdancing είναι ταυτόχρονα και ανταγωνιστικό αλλά και ομαδικό, λόγω των battles σε διαγωνισμούς είτε σε ομαδικές αναμετρήσεις είτε σε ατομικές. Μη διστάσετε να το δοκιμάσετε, εφόσον το breakdancing έχει τόσα πολλά να προσφέρει!

HIP-HOP

  Η ιστορία του Hip-Hop έχει τις ρίζες στη δεκαετία του 1960 και σαν ορολογία χρησιμοποιείται για να εκφράσει μια γκάμα από διάφορα άλλα “street dancing” είδη (όπως locking, popping κ.α), που είτε χορεύονται στη μουσική του, είτε συνδέονται με τη γενικότερη κουλτούρα του, τα οποία θα αναλύσουμε πιο κάτω. Αυτά τα είδη αναπτύχθηκαν στη δεκαετία του 1970 και έγιναν δημοφιλή μέσα από διάφορες ομάδες χορού στην Αμερική. Στη συνέχεια κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 και του 2000, αναπτύχθηκε ένα πιο εμπορικό στυλ, το λεγόμενο “New style Hi-hop”, με σκοπό να μπορεί να χορογραφηθεί και να διδαχθεί σε αίθουσες χορού, με έντονα στοιχεία από jazz, από τα υπόλοιπα είδη Hip-hop, αλλά και με μοντέρνο χορό. Απέκτησε πολλή δημοτικότητα παγκόσμια και καθιερώθηκε με την ονομασία Hip-hop, και παραμένει μέχρι και σήμερα το ίδιο ψηλά σε δημοτικότητα. Αυτό που ξεχωρίζει το Hip-hop από τα υπόλοιπα παρακλάδια του, είναι το ότι είναι χορογραφημένο σύνολο από φιγούρες σε αντίθεση με τα άλλα είδη που προορίζονται για να χορεύονται ελεύθερα και με αυτοσχεδιασμό (είτε πρόκειται για σόλο είτε σε ομάδες). 

   Break dance ή breaking ή Bboying: Αν και δεν είναι μέρος του Hip-hop, μπαίνει κάτω από την ομπρέλα αυτή των “street style” χορών. Ενας freestyle χορός με ρίζες στο Bronx της Νέας Υόρκης στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και ήταν το πρώτο είδος Hip-hop που δημιουργήθηκε και χαρακτηρίζεται ως ο ένας από τους 5 πυλώνες ολόκληρης της κουλτούρας του Hip-hop. Δημιουργήθηκε από τους Αφροαμερικάνους, αλλά οι Πουερτορικανοί είναι που διατήρησαν την ανάπτυξή του και την εξέλιξη του στα τέλη της δεκαετίας του 19790 και πρόσθεσαν τα ακροβατικά, ένα γεγονός που το ανέβασε σε άλλο επίπεδο το breaking και που το έκανε να ξεχωρίσει και να αποκτήσει την ταυτότητα που έχει σήμερα. Το break dance περιλαμβάνει 4 θεμελιώδη στοιχεία: το toprock (τα βήματα με footwork που εκτελούνται όρθια), το downrock (τα βήματα με footwork που εκτελούνται με τα χέρια και τα πόδια στο πάτωμα), τις πόζες σε “freeze” (πάγωμα σε μια θέση με στηρίγματα στα χέρια), και τα “power moves”, τα οποία είναι σύνθετες, περίπλοκες εντυπωσιακές κινήσεις με ακροβατικά. Οι μεταβάσεις από τις όρθιες κινήσεις (τα toprock) σε αυτές του πατώματος (downrock) ονομάζονται drops. Οι χορευτές, όπως είχε καθιερωθεί, χορεύουν μέσα σε ένα κυκλικό χώρο που έχει δημιουργηθεί από τους θεατές ή άλλους χορευτές γύρω τους. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να μπαίνει ένας ένας χορευτής μέσα στον κύκλο και να γίνεται χορευτική μάχη μεταξύ τους, μέσα από τις οποίες θα ανακηρυχθεί ένας νικητής για τον οποίο αποφασίζει το κοινό, είτε οι μάχες/διαγωνισμοί μπορούν να γίνονται μεταξύ ομάδων.

  Locking: ένα είδος που δημιουργήθηκε το 1969  στο Los Angeles από τον Don “Campbellock” Campbell, και έγινε δημοφιλές από την ομάδα του, τους “Lockers”. Ο χορός χαρακτηρίζεται από συχνό “πάγωμα” σε μια θέση για λίγο, και μετά ο χορευτής ξεκινά να κινείται και πάλι. Κάτι που άλλαξε την ροή και την ιστορία του Locking αλλά και του Hip-hop γενικότερα, ήταν ότι προστέθηκε στη δεκαετία του 1970 το μέτρημα στους 8 χτύπους της μουσικής(εφόσον παραδοσιακά δε χόρευαν πάνω στους χτύπους της μουσικής), από ένα από τα αρχικά μέλη των Lockers την Toni Basil, η οποία είχε εκπαίδευση μπαλέτου.

 Popping: αν και μπαίνει κάτω από την ομπρέλα του Hip-hop, αποτελεί είδος από μόνο του επειδή το Hip-hop χρησιμοποιεί στοιχεία του popping. Με προέλευση και επιρροές από το Boogaloo της California στα τέλη της δεκαετίας του 1960, το Boogaloo ενσωμάτωνε τεχνική και βήματα από soulful footwork, κινήσεις χεριών, κινήσεις ρομποτικές, πόζες με τους μύες να κινούνται. Όλα αυτά αποτέλεσαν την έμπνευση για το Popping. Επίσης το popping συμπεριλαμβάνει και το είδος “Gliding” μέσα, ένας χορός που χρησιμοποιεί το κάτω μέρος του σώματος με λίγες εώς και καθόλου κινήσεις στα χέρια και στο στέρνο. Εκτός από το Gliding και αντίθετα με αυτό στη χρήση του σώματος, είναι το “Tutting”, ένας χορός που χρησιμοποιεί μόνο τα χέρια, δηλαδή όλες τις κλειδώσεις των χεριών μέχρι και τα δάχτυλα χρησιμοποιώντας γεωμετρικά σχήματα και γωνίες. Με την υποκατηγορία του “finger tutting” να χρησιμοποιεί μόνο τα δάχτυλα των χεριών. Το όνομα προκύπτει από τον βασιλιά Tut της αρχαίας Αιγύπτου, επειδή οι κινήσεις προσομοιάζουν με τις φιγούρες της Αρχαιοαιγπτυακής τέχνης. 

 Επιπρόσθετα είδη: Turfing , Jerking, Krumping